Dariusz Kosiński (ur. 1966), profesor Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego od roku 2019 w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej; kierownik Pracowni Kultury Polskiej na Świecie. Karierę naukową rozpoczynał jako historyk teatru. Uważa się za ucznia prof. Jana Michalika, pod którego opieką powstawały jego pierwsze prace dotyczące historii i teorii sztuki aktorskiej XIX wieku (Sztuka aktorska Wandy Siemaszkowej, Kraków 1997; Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX wieku…, Kraków 2003; Dramaturgia praktyczna. Polska sztuka aktorska XIX wieku w piśmiennictwie teatralnym swej epoki, Kraków 2005). W latach 2005–2008 kierował projektem badawczym „Polskie piśmiennictwo teatralne XIX wieku”, którego efektem była między innymi redagowana przez niego seria o tej samej nazwie (opublikował w niej m.in. wybory pism teatralnych Hilarego Meciszewskiego i Józefa Kotarbińskiego). Zajmował się także interpretacją dramatu (m.in. książka Sceny z życia dramatu, Kraków 2004).
Od kilkunastu lat rdzeń jego zainteresowań badawczych stanowi polska tradycja teatralna i performatywna. Jego najważniejsze dokonanie stanowią dwie próby jej całościowego ujęcia: Polski teatr przemiany (Wrocław 2007), oraz autorska synteza dziejów polskich przedstawień Teatra polskie. Historie (Warszawa 2010; nagroda Znaku Hestii im. ks. prof. Józefa Tischnera 2011; Nagroda Naukowa im. Jerzego Giedroycia 2012; przekład niemiecki opublikowano w roku 2012, chiński w 2016; rosyjski w 2018 a angielski w 2019). Podejmował też badania związane z poszczególnymi twórcami tej tradycji. Wspólnie z Ireneuszem Guszpitem przygotował edycje pism teatralnych Juliusza Osterwy (Przez teatr – poza teatr, Kraków 2004; Antygona, Hamlet, Tobiasz…, Kraków 2007). Jest autorem książki Uciec z Wesela (Kraków 2019) poświęconej twórczości Stanisława Wyspiańskiego. Od wielu lat zajmuje się twórczością i ideami Jerzego Grotowskiego. Jest autorem popularnej biografii artysty Grotowski. Przewodnik (Wrocław 2009); wydał też dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom: Grotowski. Profanacje (Wrocław 2015) oraz Farsy-misteria (Wrocław 2018). W latach 2010–2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego Tekstów zebranych Jerzego Grotowskiego (Warszawa 2012). Założył portal grotowski.pl, jest autorem większości haseł w znajdującym się na nim internetowej „Encyklopedii. Grotowski”. Ałożył pismo „Performer”, którego redaktorem naczelnym jest do dziś.
Badania nad polską tradycją performatywną łączy też z analizami współczesnych przedstawień i dramatów społecznych, m.in. związanych z katastrofą smoleńską (Teatra polskie. Rok katastrofy; Warszawa 2012). Był współzałożycielem i przez kilkanaście lat pracownikiem Katedry Performatyki na Wydziale Polonistyki UJ. Zręby swojego rozumienia performatyki oraz analizy performatyczne wybranych zjawisk współczesnych przedstawił w książce Performatyka. W(y)prowadzenia (Kraków 2016).
W latach 2014–2018 był zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Wraz z Dorotą Buchwald realizował obchody Roku Teatru Publicznego 2015, współtworzył Konkurs na Wystawienie Polskiego Dramaty Dawnego „Klasyka Żywa” a w latach 2015–2017 był przewodniczącym jego Komisji Artystycznej. Stworzył i kierował projektem badań nad awangardą teatralną Europy Środkowo-Wschodniej „Odzyskana Awangarda”, który od roku 2018 realizowany jest w ramach projektu badawczego NPRH (kierownik prof. dr hab. Małgorzata Leyko). Kierował projektem badawczym „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”, jest współautorem i współredaktorem trzytomowego wydawnictwa o tym samym tytule (Warszawa 2020), uznanego w konkursie Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych najlepszą książką o teatrze roku 2020.
Od jesieni 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny i publicysta z „Tygodnikiem Powszechnym”, a wynikiem jego zainteresowań teatrem najnowszym jest ostatnia książka Opowiem, jak najlepiej potrafię poświęcona twórczości Anny Karasińskiej (Warszawa 2020)
W latach 2013–2016 był wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych; w latach 2013–2017 członkiem Rady Programowej Instytutu Muzyki i Tańca. Od 2017 jest członkiem Rady Programowej Muzeum Młodej Polski „Rydlówka” – Oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Od 2014 wraz z Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego.
Był członkiem jury konkursu The Best Off w latach 2018–2021. W latach 2019-2021 był członkiem jury Nagrody Literackiej „Nike”.
W roku 2020 wraz z dr Katarzyną Woźniak założył „żywosłowie.wydawnictwo” specjalizujące się w książkach teatralnych i dotyczących polskie tradycji performatywnej. Jest jego dyrektorem programowym i redaktorem.
Na co dzień mieszka w Nowym Targu. Podróżuje wyłącznie środkami komunikacji publicznej.